Przy każdym skurczu serca bogata w tlen krew wtłaczana jest do tętnic, które rozprowadzają ją po całym ciele. Tkanki częstują się tlenem oraz substancjami odżywczymi i wykorzystana w ten sposób krew wraca żyłami do serca. Taka praca trwa nieustannie, w dzień i w nocy. Tętnicami krew płynie szybko i pod dużym ciśnieniem. Żyłami porusza się znacznie wolniej, bo płynie "pod górę". U dorosłego człowieka serce znajduje się ponad metr nad ziemią i ten dystans ma do pokonania krążąca w organizmie krew. Nie jest to łatwe zadanie. Krew musi przecież pokonać siłę grawitacji. Żeby krew popłynęła ku górze, potrzebuje wsparcia. Gdy chodzimy, biegamy, nasze mięśnie rytmicznie się kurczą i uciskają żyły. To tak, jakbyśmy chcieli usunąć wodę z gumowego węża ściskając go dłońmi. Możemy to zrobić, ale gdy tylko zwolnimy ucisk, woda w wężu opadnie na dół. Podobnie działoby się w żyłach, gdyby nie... zastawki, czyli maleńkie fałdki wewnętrznej błony naczyń. Zamykają się, gdy krew płynąca w górę do serca próbuje się cofać ku dołowi. Gdy system zawodzi Jeżeli mamy słabe mięśnie, mało się ruszamy i zastawki są uszkodzone (możemy się urodzić ze zniszczonymi zastawkami lub mogą się "zepsuć" na skutek zakrzepowego zapalenia żył), krew zaczyna się cofać. Wtedy wzrasta ciśnie krwi, która z coraz większą siłą naciska na ściany żył w nogach. Żyły rozszerzają się i jak rozciągnięta sprężyna nie wracają do swego pierwotnego kształtu. Tak powstają żylaki, czyli nieprawidłowe poszerzenia żył. Z czasem skóra nad nimi staje się coraz cieńsza, napięta i błyszcząca. Nabrzmiały, wypełniony niedotlenioną krwią żylak, widoczny jest pod skórą jako niebieskawa, czasem upstrzona zgrubieniami, kręta linia. Gdybyśmy połączyli ze sobą wszystkie naczynia, którymi płynie krew w jednej nodze, otrzymalibyśmy rurkę o długości około 100 km. To nie pomyłka. Część żył w nogach schowana jest głęboko i tworzy tzw. układ żył głębokich. Część zaś biegnie blisko powierzchni skóry i te nazywane są żyłami powierzchownymi. Te oba układy łączą poprzeczne żyłki przez fachowców określanie jako perforatory. Naczyniami powierzchownymi płynie niewiele ponad 10 proc. krwi żylnej z nóg, ale to właśnie w nich powstają żylaki. Najczęściej na żyle odpiszczelowej, biegnącej od kostki przyśrodkowej (wewnętrznej) aż do pachwiny, nieco rzadziej na żyle odstrzałkowej, ciągnącej się od kostki odśrodkowej (zewnętrznej) do kolana. Jeżeli zastawki w żyłach głębokich są słabe, to cofająca się krew perforatorami, czyli poprzecznymi żyłkami, przedostaje się do żył powierzchownych. Wzrasta w nich wtedy ciśnienie i z czasem tworzą się żylaki. Specjaliści nazywają je wtórnymi. Jednak w ok. 95 proc. przypadków dokuczają nam żylaki pierwotne, które też tworzą się w żyłach powierzchownych, ale przy dobrze funkcjonujących zastawkach żył głębokich. Zaczyna się od pajączka Rzadko kiedy kojarzymy uczucie ciężkich nóg i opuchnięte wieczorem kostki z żylakami. Tymczasem tak niewinnie może zaczynać się choroba żylakowa, którą poprzedza okres przedżylakowy. Objawia się tym, że nogi są ciężkie, zmęczone, a pod koniec dnia puchną one w okolicy kostek. Obrzęki powiększają się, np. po gorącej kąpieli, nasilają się podczas miesiączki (to wpływ hormonów). Po większym wysiłku statycznym, tzn. gdy długo się stoi lub siedzi w jednej pozycji, odczuwa się dotkliwy ból w nogach. Fachowcy nazywają go chromaniem żylnym. Poza tym na nogach pojawia się coraz więcej "pajączków". Ten etap choroby może trwać wiele lat. W miarę powiększania się żylaków, można odczuwać bóle i skurcze nóg, które nie ustępują nawet po nocnym wypoczynku. Czasem, wzdłuż zmienionej chorobowo żyły, pojawiają się miękkie uwypuklenia, których wielkość zależy od położenia nóg (gdy trzyma się nogi w górze – żylaki zanikają, gdy się stoi – pojawiają się). Z upływem czasu widoczne są tzw. zaburzenia tkankowe, czyli brązowe przebarwienia na skórze, wypryski żylakowe i zapalenia tkanki podskórnej. Nad kostkami pojawia się tzw. twardzina - skóra twardnieje, wygląda jak kora drzewa. Najdokuczliwszym objawem zaawansowanej choroby żylakowej są owrzodzenia podudzi. Są to trudno gojące się, bolesne rany, które tworzą się wzdłuż zmienionych przez chorobę żył. Najczęściej nad wewnętrznymi kostkami nóg. Co sprzyja żylakom? Skłonność do powstania żylaków jest genetyczna. Można je odziedziczyć nie tylko po swojej matce, ale nawet po babce lub prababce. Ale na ich pojawienie się mają wpływ także inne czynniki: rasa – biała, Murzynki nie miewają żylaków, płeć - pięć razy częściej chorują kobiety niż mężczyźni, przebyte ciąże, zaburzenia hormonalne oraz stosowanie doustnych środków antykoncepcyjnych i hormonalnej terapii zastępczej, mało aktywny tryb życia: brak ruchu, siedzenie po kilka, kilkanaście godzin dziennie (zwłaszcza z nogą założoną na nogę), praca wymagająca wielogodzinnego stania, np. fryzjer, chirurg, kelner, noszenie obcisłych ubrań, a zwłaszcza podkolanówek, pończoch czy skarpet ze ścisłym ściągaczem, chodzenie w butach na wysokim obcasie lub botkach uciskających kostkę, nadwaga i otyłość, dieta uboga w błonnik i niedobory witaminy C, przewlekłe zaparcia, palenie papierosów, nadużywanie wysokoprocentowego alkoholu. Żylak nie znika sam Jeżeli żylaki już zaczęły się tworzyć, nie można całkowicie zatrzymać tego procesu. Żylaki trzeba leczyć, tak jak każdą inną chorobę. Jednym ze sposobów zachowawczego leczenia żylaków jest kompresjoterapia, czyli leczenie uciskiem. Metodę tą zaleca się w przypadku wystąpienia obrzęku, kontaktowego zapalenia skóry (związanego z przewlekłą niewydolnością żylną) lub owrzodzenia żylnego. W kompresjoterapii używa się specjalistycznych, dostępnych w aptekach, pończoch elastycznych o stopniowanym ucisku ucisku lub bandaży elastycznych. Przeciwwskazaniem do jej stosowania jest przewlekłe niedokrwienie kończyn dolnych (np. w wyniku zmian miażdzycowych lub na skutek cukrzycy), źle kontrolowane nadciśnienie tętnicze, nietolerancja na materiał z którego wykonane są wyroby. Gdy leczenie zachowawcze nie przynosi efektu, warto skontaktować się z chirurgiem (konsultację chirurgiczną zaleca się również m. in. w przypadku przebytej zakrzepicy żył powierzchownych lub gdy nastąpiło pęknięcie żylaka, a także ze względów estetycznych). Wizyta u specjalisty zaczyna się od zebrania dokładnego wywiadu. Potem lekarz dokładnie ogląda całe nogi. Ocenia wielkość żylaków, a także śledzi przebieg żył powierzchownych. Zwraca uwagę na stan skóry, czy jest zdrowa, ciepła czy zmieniona - zaczerwieniona bądź blada z przebarwieniami. Sprawdza, czy występują obrzęki. Wodząc palcami wzdłuż żył wyczuwa w nich np. stwardnienia, zgrubienia. Może też wyczuć falę przepływającej krwi i zorientować się, czy zastawki są sprawne i nie pozwalają się krwi cofać. To jednak tylko wstępna diagnoza. W swoim gabinecie lekarz może również przeprowadzić dodatkowe, proste testy. Próba opaskowa - Trendelenburga Pacjent leży z nogą uniesioną do góry. Lekarz masuje mu nogę w taki sposób, jakby chciał całą krew "wycisnąć" do brzucha. Następnie wysoko na udo zakłada opaskę uciskową. Po chwili pacjent wstaje. Noga jest gładka, nie widać żylaków. Specjalista zwalnia opaskę, krew cofa się i błyskawicznie pojawiają się żylaki. Świadczy to o niewydolności zastawek przy ujściu badanej żyły. Próba marszowa - Perthesa Gdy pacjent stoi, lekarz zakłada wysoko na jego udzie gumową opaskę uciskową. Przez 20-30 minut pacjent musi chodzić. W tym czasie krew z żył powierzchownych jest przez pracujące mięśnie wyciskana do żył głębokich. Jeżeli po kilkudziesięciu minutach żylaki "znikną", będzie to świadczyło, że zastawki żył głębokich są wydolne, bo zatrzymują krew. To ważne, bo jeśli w czasie operacji zostanie usunięty pień i gałęzie żyły powierzchownej, jej zadania będzie musiała przejąć żyła głęboka. Musi więc być w dobrym stanie. Badanie duplex-doppler To nowoczesne badanie USG jest niezwykle precyzyjne. Gdy pacjent stoi, siedzi i leży, lekarz wodzi po skórze głowicą aparatu dopplerowskiego. Na monitorze widzi czy zastawki są sprawne, zdrowe, a w żyłach nie ma zakrzepów. Może też przyjrzeć się, czy krew płynie bez przeszkód i pod dobrym ciśnieniem – odpowiednie kolory na ekranie oznaczają, czy przepływ w badanym miejscu żyły jest prawidłowy. Np. gdy na wykresie widocznym na monitorze pojawia się kolor czerwony, to znaczy, że krew płynie szybko, bez przeszkód; gdy pojawia się kolor niebieski – krew ledwo przeciska się przez żyłę (być może w tym miejscu są zakrzepy). Dzięki badaniu duplex-doppler można ocenić stan żył głębokich i powierzchownych. Jak się leczy żylaki? Zanim chirurg podejmie decyzję, jaką metodą trzeba leczyć żylaki, zleca jeszcze wykonanie morfologii i badanie krzepliwości krwi. Duże żylaki usuwa się operacyjnie, nieco mniejsze – obliteruje (wstrzykuje się do chorych naczyń środek, który je zamyka), a całkiem małe i tzw. pajączki można niszczyć laserem lub metodą photo-derm (naświetalnie i niszczenie chorego naczynia). Na każdym etapie rozwoju choroby żylakowej można przeprowadzić operację usunięcia zmienionej żyły. Do operacji nie ma wielu przeciwwskazań. Zabiegów nie wykonuje się jednak, gdy: niedrożne są żyły głębokie, które po usunięciu żył powierzchownych powinny przejąć ich pracę, w czasie badań wykryto chorobę zakrzepowo-zatorową; urwanie się w czasie operacji zakrzepu mogłoby doprowadzić do tak groźnych powikłań, jak zawał serca czy udar mózgu, nie pozwala na to ogólny stan zdrowia, np. świeżo przebyty zawał serca, zaawansowana cukrzyca, nadczynność tarczycy. Wybór metody Chirurdzy zwykle wybierają jedną z trzech metod operacyjnych. Różnice między tymi metodami polegają na użyciu innych narzędzi lub innej techniki wykonania zabiegu. Stripping, czyli metoda Babcocka Usuwa się główny pień żylny i odchodzące od niego gałęzie żylne. Przy usuwaniu żyły odpiszczelowej chirurg najpierw robi dwa ok. 5-centymetrowe nacięcia na nodze: w pachwinie i przy kostce (przy usuwaniu żyły odstrzałkowej nacięcia robi się tuż pod kolanem i w okolicy kostki). Następnie do chorej żyły wprowadza – zwykle od strony kostki – miękką, metalową linkę, tzw. stripper, przecina i podwiązuje żyłę i jednym szarpnięciem wydobywa ją na zewnątrz. Żeby usunąć gałęzie żylne, musi jeszcze na nodze, wzdłuż przebiegu pnia żylnego, wykonać kilka, kilkanaście 1-2 centymetrowych nacięć, przez które w podobny sposób wyciągnie odgałęzienia usuniętego pnia. Na cięcia zakłada się szwy, które zdejmuje się zwykle po 7 dniach. Stripping trwa około godziny. Zabieg przeprowadza się w szpitalu, w znieczuleniu ogólnym lub zewnątrzoponowym (blokuje się czucie od pasa w dół). Po operacji już następnego dnia można wstać i chodzić. Przez kilka dni bolą nacięcia, ale dolegliwości można łagodzić środkami przeciwbólowymi. Przez miesiąc widoczne są krwiaki. W tym czasie chorą nogę owija się elastycznym bandażem od pachwiny aż po palce stopy. Przez kolejne 3 tygodnie trzeba nosić specjalne rajstopy uciskowe. Niestety, po licznych, sporych nacięciach pozostają blizny. Cena zabiegu w gabinecie prywatnym to ok. 1,3 – 4 tys. zł Miniflebektomia, czyli metoda Millera i Varady’ego Przypomina nieco stripping. Pierwszy etap operacji – usunięcie pnia żylnego – ma taki sam przebieg, jak w metodzie Babcocka. Drugi etap – usunięcie gałęzi żylnych, można przeprowadzić w znieczuleniu miejscowym. Wzdłuż przebiegu pnia żylnego wykonuje się minimalne, 2-3 mm nacięcia, przez które narzędziem przypominającym szydełko wyciąga się małe odgałęzienia. Nie zakłada się szwów, a nacięcia zakleja się na kilka dni specjalnym plastrem. Później prawie nie ma po nich śladu. Po operacji można wrócić do domu. Po zabiegu wykonanym tą metodą obowiązują podobne zasady rekonwalescencji jak po strippingu. Cena zabiegu: ok. 1,5 – 2 tys. zł. Kriostripping, czyli metoda La Piverte’a Wzdłuż przebiegu pnia żylnego wykonuje się kilka 2-3 mm nacięć. Przez nacięcie wprowadza się do żyły specjalną sondę, pokrytą na końcu 24 karatowym złotem. Sonda połączona jest przewodem ze specjalnym aparatem, w którym jest podtlenek azotu. Gdy sonda dotrze do miejsca wyznaczonego przez lekarza, jej końcówka błyskawicznie zostaje schłodzona do minus 80-100 st. C. Kawałek żyły przykleja się do niej i zostaje wyciągnięty na zewnątrz. Przez następne mikronacięcie znowu do żyły wprowadza się sondę i procedura powtarza się. Kawałeczek po kawałeczku usuwa się główny pień żylny. Przez te same małe nacięcia można usuwać odgałęzienia żylne. Jeśli żylak jest kręty i sondą trudno jest wejść do środka zmienionej chorobowo żyły, poszczególne jej kawałki można "przyklejać" do zamrożonej końcówki sondy i wyciągać na zewnątrz. Do zabiegu stosuje się znieczulenie ogólne lub miejscowe. Operacja trwa około godziny. Po zabiegu pacjent wraca do domu. Przez około 2 tygodnie powinien chodzić w opatrunku uciskowym (elastyczny bandaż), a potem w specjalnych rajstopach uciskowych. Cena zabiegu: ok. 2-2,5 tys. zł. Skleroterapia (obliteracja) To nieoperacyjna metoda leczenia żylaków. Zabieg ten stosuje się na żyłach o małym przekroju (także, gdy na nogach są tzw. pajączki). Do zmienionej chorobowo żyły lekarz wstrzykuje (czasem kilkakrotnie, w odstępach 7-10 dni) środek, który powoduje zrośnięcie jej ścian. Następnie nogę bandażuje. Ściśnięta żyła pod działaniem podanego preparatu zarasta. Krew wybiera sobie nowy szlak, co odbywa się bez szkody dla krążenia. Zabieg trwa krótko,10-30 minut, i może być przeprowadzony w warunkach ambulatoryjnych. Po zabiegu pacjent powinien chodzić, ale opatrunek uciskowy musi nosić nawet do 2 tygodni. Cena zabiegu: ok. 100-150 zł. Sposoby na pajączki Laseroterapia Chore naczynia można również niszczyć laserem. W różnych miejscach lekarz naświetla punkty połączeń naczyń i kilka miejsc na przebiegu naczyń. W taki sposób chore naczynia zostają zniszczone. Laser emituje taką długość fali świetlnej, która jest pochłaniana wybiórczo przez hemoglobinę. Laseroterapii nie trzeba się więc bać, bowiem tkanki otaczające w niewielkim stopniu narażone są wysoką temperaturę (choć zdarzają się mikrooparzenia tkanek). Po laseroterapii przez 6 tygodni nie wolno się opalać, by nie powstały trwałe przebarwienia na skórze. Cena zabiegu: ok. 1 tys. zł Photo-Derm Specjalne urządzenie wytwarza impulsowo strumień światła (inny niż w przypadku lasera), który podgrzewa tkankę do wysokiej temperatury, powodując zniszczenie chorych naczyń. Najpierw skórę pacjenta smaruje się kremem znieczulającym, a potem zimnym chłodzącym żelem (tak jak przed badaniem USG), a potem do określonego miejsca na nodze pacjenta przykłada się prostokątną końcówkę z kryształu. Specjalna długość fali świetlnej idzie tylko w naczynia, a nie w skórę czy tkanki otaczające, i zamyka je. Photo-Derm nadaje się do leczenia zarówno małych "pajączków", łagodnych zmian naczyniowych i mniejszych żylaków. Przed zabiegiem skóra nie powinna być opalona, a po zabiegu, podobnie jak po laseroterapii, nie wolno opalać się przez 6 tygodni. Nie nakłada się żadnych bandaży uciskowych. Pacjent po zabiegu może iść do domu. Musi jedynie bardziej dbać przez pewien czas o higienę podrażnionej skóry, by nie dopuścić do zakażeń bakteryjnych. Ale taka sama wskazówka obowiązuje przy każdej metodzie usuwania żylaków. Cena zabiegu: ok. 1 tys. zł. Po zabiegach Główna zasada, której należy przestrzegać po leczeniu żylaków brzmi: wykonuj sumiennie wszystkie zalecenia operującego lekarza. Niektóre z nich są ogólne i dotyczą wszystkich pacjentów. Żeby nie dopuścić do powstania zakrzepów w żyłach, należy jak najszybciej zacząć chodzić. Zwykle przez 4-14 dni trzeba nosić opatrunek uciskowy, który z czasem można zamienić na specjalnie dobrane (do obwodu nogi) pończochy lub rajstopy obciskające. Przez jakiś czas należy przyjmować leki zapobiegające powstaniu zakrzepów. 1-2 tygodnie po operacji warto zdecydować się na masaże (także hydromasaże) usprawniające krążenie krwi w układzie żylnym. W okresie rekonwalescencji (ok. 6 tygodni) nie wolno się intensywnie opalać. Nie trzeba zupełnie unikać słońca, nie można jednak leżeć "plackiem" na plaży rozgrzanej jak patelnia. Ponieważ żyły nie lubią wysokich temperatur, zarówno ci, którzy mają tendencję do żylaków, chorują na żylaki lub są po operacji ich usunięcia nie powinni chodzić do sauny. Po zabiegach nie powinno się nosić ciężarów, zbyt długo stać czy siedzieć i chodzić na wysokich obcasach. Ze zmianami skórnymi, jakie towarzyszą żylakom, np. przebarwieniami, bliznami po zabiegach pozostałościami twardziny, trzeba zgłosić się do dermatologa. Gdy nie leczy się żylaków... Może dojść do powikłań groźnych nawet dla życia. Najczęstsze z nich to: owrzodzenia podudzi: gdy niedotleniona krew zalega w żyłach, zaczyna maleńkimi naczyniami krwionośnymi przesączać się do tkanki tłuszczowej i podskórnej. To tak, jakby gąbka coraz bardziej nasączała się wodą. Najpierw w okolicy kostek pojawiają się krwawe wybroczyny, a potem dochodzi do postępującego obumierania nadmiernie wypełnionych (nasączonych) niedotlenioną krwią tkanek. Tak powstaje bolesne i trudne do wygojenia owrzodzenie. Z tego ogniska zapalenie może rozprzestrzenić się na cały organizm. Krwotok: skóra nad żylakiem jest cienka i sucha jak pergamin. Gdy ciśnienie krwi w zmienionej przez chorobę żyle niebezpiecznie wzrośnie, jej ścianki mogą tego nie wytrzymać. Pęka żylak i skóra nad nim. Dochodzi do krwotoku, który trudno opanować. W takim przypadku, by nie doszło do wykrwawienia, trzeba jak najszybciej wezwać pogotowie, położyć się i jak najwyżej unieść nogę do góry. Zakrzepy i zatory: gdy krew zalega w żyłach, powstają zakrzepy. W pewnym momencie może dojść do oderwania takiego zakrzepu od ściany naczynia. Wraz z krwią powędruje on w kierunku serca. Może zatkać jedną z ważnych tętnic, a konsekwencją zatoru może być zawał serca, udar mózgu czy blokada płuc. Jeśli ktoś raz miał żylaki, może je mieć po raz kolejny w innym miejscu. Skuteczną metodą zapobiegania im jest noszenie w ciągu dnia specjalnych podkolanówek, pończoch lub rajstop, które, uciskając w odpowiednich miejscach nogę nie dopuszczają, by krew wracała przez niedomykające się zastawki i zalegała w żyłach. Powinien je indywidualnie dobrać lekarz. W tym celu wypoczętą nogę pacjenta mierzy w wielu miejscach, w kostce, łydce, pod kolanem i w środkowej części uda (przy rajstopach także w okolicy pachwiny i w talii). Tak dobiera się rozmiar rajstop. Rajstopy słabiej obciskające nogi powinny nosić osoby, które rodzinnie są obciążone skłonnością do żylaków. Panie nie muszą się obawiać, że przeciwżylakowe rajstopy będą szpecić nogi. Można je kupić w wielu kolorach lub takie, które nie różnią się od zwykłych rajstop. Odstraszać może tylko ich cena, ok. 100 zł. W trosce o żyły Wszyscy, którzy chcą uniknąć żylaków, a przede wszystkim osoby z rodzinna skłonnością do ich powstawania, powinni więcej uwagi poświęcać swoim nogom. Zmianą trybu życia można trochę oszukać genetykę i nie dopuścić do rozwoju choroby. Co należy robić? Unikaj długiego stania i siedzenia. Jeżeli w pracy musisz stać, to przestępuj w miejscu z nogi na nogę, co jakiś czas tup mocno piętą (wymusza to nieco przepływ krwi w kierunku serca), co godzinę wykonaj po kilka przysiadów. Jeżeli pracujesz siedząc - staraj się często zmieniać pozycje i nie zakładaj nogi na nogę. Dobierz sobie wygodne krzesło (siedzisko nie może uciskać na uda, a stopy nie mogą wisieć w powietrzu). Jeżeli pracujesz siedząc wiele godzin przy biurku, postaw pod nim stołeczek i oprzyj na nim wyciągnięte nogi. Odpoczywaj z nogami uniesionymi do góry. W ciągu dnia staraj się chociaż kilka razy po kilka minut spędzić w tzw. pozycji amerykańskiej, czyli z wyciągniętymi nogami i stopami powyżej linii serca, np. opartymi o ścianę czy oparcie drugiego krzesła. Do snu wkładaj pod pięty wałek lub małą poduszkę. Zrzuć nadwagę. Im więcej ważysz, tym trudniejsze jest prawidłowe krążenie i wzrasta ryzyko zastoju krwi w żyłach nóg. Dietą i ćwiczeniami pozbądź się zbędnych kilogramów. Skonsultuj z lekarzem zażywanie hormonów. Niezależnie od tego, czy stosujesz pigułki antykoncepcyjne, czy hormonalną terapię zastępczą. Rzuć palenie. Albo przynajmniej ogranicz je radykalnie. Nikotyna wpływa na zwężenie i zwapnienie żył; jeśli stosujesz hormonalne pigułki antykoncepcyjne i palisz, ryzyko pojawienia się żylaków się zwiększa. Unikaj wysokich temperatur. Ciepło powoduje rozszerzenie żył. Nie chodź więc do sauny, nie bierz gorących kąpieli, nie opalaj się leżąc plackiem, nie depiluj nóg gorącym woskiem. Zimą zmieniaj w pracy kozaki czy botki na półbuty. Wybieraj odpowiednie buty. To znaczy takie, które mają szersze noski i obcas nie za wysoki i nie za niski. Idealny ma 3-4 cm wysokości. Jeżeli masz płaskostopie poprzeczne lub podłużne, dopasuj do zakrytego buta wkładki i noś je. W płaskich butach ciężar ciała tak obciąża stopę, że utrudnione jest krążenie krwi, a w butach z obcasem ponad 5 cm dochodzi do blokady mięśni łydek i zastoju krwi w żyłach. Uprawiaj sport. Więcej ruszaj się i ćwicz, to poprawia krążenie i wzmacnia mięśnie. Wskazane są zwłaszcza skoki na skakance, a na leżąco tzw. rowerek i nożyce. Ćwiczenia wykonuj co najmniej po 10 minut dziennie. Wsiadaj na rower, pływaj, biegaj. Jeżeli tylko masz okazję, to maszeruj w terenie, a w domu po gumowym dywaniku z wyrostkami (tzw. jeżyk lub fakir). Dbaj o zdrowy ubiór. Zrezygnuj z noszenia obcisłej bielizny i spodni. Nie zakładaj skarpet czy samonośnych pończoch z mocnymi ściągaczami. Zmień dietę. Przejdź na niskokaloryczną dietę i zrezygnuj z produktów zawierających wysoko oczyszczone węglowodany (ciasta, słodycze). Jedz natomiast jak najwięcej produktów bogatych w błonnik (jest on w świeżych warzywach i owocach, pełnoziarnistym pieczywie). Do menu włącz również otręby - co najmniej łyżeczkę dziennie - i czosnek. Jedz paprykę, morele, wiśnie, w których są witaminy C i B6, uszczelniające ściany żył. Pij ok. 2 l dziennie niegazowanej wody mineralnej. Hartuj żyły. Rano i wieczorem weź przemienny prysznic. Zacznij od ciepłej wody, potem rób zmiany: ciepła – chłodna woda, i zakończ znowu ciepłą (ale nie gorącą) wodą. Ciepły natrysk powinien trwać 2-3 razy dłużej niż chłodny. Rób masaże nóg. Zwłaszcza przed snem i rano, zaraz po obudzeniu. Masuj nogi dłonią lub miękką gąbką w kierunku od palców stóp do pachwin (zawsze do serca). Wieczorem możesz wykonać masaż używając żelu lub maści.

data publikacji: 16:40 ten tekst przeczytasz w 6 minut Łuszczyca skóry głowy to przewlekła choroba zapalna, która powoduje pojawianie się na skórze dużych, wypukłych plam. Zmiany wychodzą wskutek niewłaściwego i nadmiernego łuszczenia naskórka. Czynnikiem wywołujących te dolegliwości są zwykle predyspozycje genetyczne. Jak przebiega łuszczyca skóry głowy? Czy można z nią walczyć? fongbeerredhot / Shutterstock Łuszczyca skóry głowy - co to jest? Łuszczyca skóry głowy- przyczyny Łuszczyca skóry głowy - objawy Łuszczyca - lokalizacja choroby Jak wyglądają zmiany łuszczycowe na głowie? Łuszczyca skóry głowy — objawy Łuszczyca skóry głowy — rozpoznanie Łuszczyca skóry głowy — leczenie Łuszczyca a dieta i styl życia Łuszczyca skóry głowy może być spowodowana czynnikami takimi jak nadużywanie alkoholu, genetyka, nieodpowiedni tryb życia czy zaburzenia układu odpornościowego Łuszczyca występuje u 2 proc. populacji, natomiast najrzadziej dotyka mieszkańców Afryki i Azji Łuszczyca może atakować skórę głowy niezależnie od owłosienia, kolana, łokcie oraz całą powierzchnię ciała. Zwykle atakowane są te same miejsca Choroba, choć jest przewlekła i nawracająca, nie jest zaraźliwa Łuszczyca skóry głowy - co to jest? Łuszczyca jest przewlekłą chorobą zapalno-proliferacyjną skóry, jednak odnotowywane są przypadki stanu chorobowego na paznokciach. Zdarza się, że schorzenie obejmuje także stawy, jednak są to jedyne wewnętrzne narządy, które mogą zostać zaatakowane. Łuszczyca nie pozostawia blizn ani śladów. Czy łuszczycą można się zarazić? Łuszczyca skóry głowy- przyczyny Choć badania nad łuszczycą prowadzone są od wielu lat, wciąż nie wykryto konkretnej przyczyny jej powstawania. Najczęściej jednak choroba ma podłoże genetyczne. Występuje u osób, u których wykryto polimorfizm w genie HLA-Cw6. Oprócz tego odpowiadają za nią ekspresja antygenu B17, komórki Langerhansa i pomocnicze limfocyty T — Th1, Th17. Źródła doszukuje się także w układzie immunologicznym, czyli odpornościowym z uwagi na to, iż jest to ogólnoustrojowa choroba autoimmunologiczna. Łojotokowe zapalenie skóry czy łuszczyca? W przypadku, gdy jeden z rodziców choruje na łuszczycę, szansa zachorowania dziecka wzrasta nawet do 20 proc. Natomiast jeśli oboje rodziców choruje, ryzyko może wynieść aż 50 proc. Jeżeli jedno z bliźniąt jednojajowych zapadło na łuszczycę, u drugiego pojawi się ona z prawdopodobieństwem 100 proc. Objawy łuszczycy najczęściej występują około 20 roku życia, jednak nie jest to regułą. Dolegliwości mogą pojawić się zarówno u dzieci, jak i osób starszych. Skóra ujawnia ukryte problemy. Trądzik, wrzody, łuszczyca Łuszczyca skóry głowy - objawy Objawy łuszczycy są bardzo charakterystyczne, co sprawia, że trudno pomylić ją z inną chorobą. Na początku najczęściej występuje wykwit pierwotny, który przyjmuje barwy od czerwonej po brunatną i przypomina grudkę. Zmiana jest zauważalna gołym okiem, ponieważ znacznie wyróżnia się na tle zdrowej skóry. Łuszczy się oraz ma powierzchnię drobnopłatową. Jak alkohol wpływa na twoją skórę? Następnie pojawia się coraz więcej tego rodzaju wykwitów o średnicy od 1 do 2 cm. Są to zmiany wczesnego stadium choroby. Po rozdrapaniu lub złuszczeniu skóry w ich obrębie skóra staje się charakterystycznie błyszcząca i świecąca (świeca stearynowa). W przebiegu choroby można zauważyć także objaw ostatniej łuski. Polega on na powolnym odchodzeniu łusek oraz pozostawianie świecącej skóry. Objaw ten poprzedza wystąpienie świecy stearynowej. Często występującą, równie charakterystyczną dolegliwością jest objaw Auspitza. Łuszczyca powoduje wyjątkową wrażliwość skóry. Objaw ten natomiast cechuje się krwawieniem w miejscu, w którym zostało potarte ciało. Jest to spowodowane rozdrapaniem łusek i uszkodzeniem naczyń krwionośnych. W trakcie aktywnego stadium łuszczycy może pojawić się również objaw Kobnera. Zjawisko to obserwuje się jednak jedynie po uszkodzeniu skóry. Wzdłuż miejsca, które zostało rozdrapane, nacięte bądź przekłute najpóźniej do dwóch tygodni pojawiają się charakterystyczne zmiany. Objaw ten występuje także w przypadku liszaja płaskiego, bielactwa czy brodawek płaskich. Świąd skóry - główne przyczyny. Grzybica, łuszczyca, choroby intymne Łuszczyca - lokalizacja choroby Łuszczyca najczęściej obejmuje większe obszary ciała. Wyróżnić można jednak: łuszczycę skóry, łuszczycę paznokci, łuszczycę stawów. Łuszczyca skóry jest najpopularniejszą postacią, natomiast w 90 proc. przypadków dotyczy obszarów ciała szczególnie narażonych na uszkodzenia mechaniczne. Są to ręce, dłonie, ramiona, uda, kolana, pachy, pachwiny oraz fałdy skórne. Maść na łuszczycę - jakie składniki powinna zawierać? Łuszczyca skóry głowy może być mylona ze zwykłym łupieżem lub łojotokowym zapaleniem skóry. Objawia się bowiem nietypowymi wykwitami na owłosionej części ciała — są to zarówno niewielkie zmiany, jak i plamy zajmujące całą głowę. Ten typ choroby obejmuje także okolice oczu czy uszu. Nie powoduje jednak wypadania ani przerzedzania włosów. Łuszczyca paznokci natomiast cechuje się występowaniem na płytce punkcikowych wgłębień. Oprócz tego zaobserwować można nadmierne rogowacenie, rozdwajanie czy łamanie. Dolegliwości często mylnie wskazują na grzybicę. Łuszczyca stawów natomiast jest niezwykle niebezpieczna i wielu przypadkach nieleczona prowadzi do pojawienia się groźnych konsekwencji. Odnotowuje się stany zaostrzeń oraz remisji. Zdarza się, że jednocześnie występuje reumatoidalne zapalenie stawów, przez co trudno ją zdiagnozować. Jak wyglądają zmiany łuszczycowe na głowie? Zmiany łuszczycowe w pierwszej fazie choroby mogą być niewielki i ledwie zauważalne. Nie muszą przekraczać wielkości główki od szpilki. Z czasem jednak ewoluują, osiągając przy tym często nawet do 8 cm średnicy. Srebrzyste, swędzące łuski przybierają różne kształty, twardnieją oraz grubieją. Zmienia się również ich powierzchnia — staje się nieregularna, a zdarza się nawet chropowata. Zmiany powstające w przypadku łuszczycy paznokci są natomiast ulokowane na płytce. Często występuje objaw naparstkowy, który charakteryzuje się zagłębieniami. Oprócz tego pojawia się objaw plamy olejowej. Cechuje się powstawaniem żółtych plam, które ukazują się pod paznokciem, a nie na jego płytce. Co paznokcie mówią o zdrowiu? "Są jak papierek lakmusowy" Warto również wspomnieć o objawie, jakim jest korona łuszczycowa. Występuje jednak jedynie w przypadku, gdy zmiany pojawiają się na skórze głowy pokrytej włosami. Dodatkowo wychodzą rozległe zmiany w postaci dużych wykwitów, grudek i łusek. Bardzo często zajmują one obszar poniżej linii włosów, np. na czole bądź karku. Co ciekawe, w przypadku występowania łuszczycy skóry głowy u pacjentów obserwuje się znaczną poprawę stanu włosów. Mogą one stać się bardziej lśniące, błyszczące i gładkie. Jest to spowodowane rozszerzeniem naczyń brodawek skórnych. Dzięki temu mieszki włosowe są lepiej odżywione, ponieważ z łatwością wchłaniają substancje zawarte w różnego rodzaju specyfikach. Łuszczyca skóry głowy — objawy Łuszczyca skóry głowy charakteryzuje się tendencją do powstawania zmian wzdłuż linii owłosienia oraz występowaniem wykwitów na szyi, karku i czole. Powstałe na skórze grudy mają charakter zlewających się, rozchodzących na boki rumieniowych ognisk zapalnych. Pokryte są one prawie zawsze srebrzystą, błyszczącą łuską. Chorzy najczęściej skarżą się na uciążliwy świąd i suchość skóry. Rzadko zdarza się, że dochodzi do czasowej utraty włosów. Zwykle proces ten nie jest zakończony bliznowaceniem, jednak jest to możliwe w ciężkich przypadkach choroby. Przykładem może być postać krostkowa. 10 powodów, dla których warto odwiedzić gabinet dermatologa Łuszczyca skóry głowy — rozpoznanie W trakcie diagnostyki łuszczycy należy sprawdzić, czy nie jest mylona z innymi chorobami. Są to grzybica skóry głowy, łojotokowe zapalenie skóry głowy, wyprysk pieniążkowaty, odmiana tocznia rumieniowatego, pseudotinea amiantacea. Dopiero po odrzuceniu tych możliwości powinno się wdrożyć odpowiednie leczenie. Oprócz wykluczenia innych schorzeń specjalista musi przeprowadzić szczegółowy wywiad oraz badanie i obserwację zmian skórnych. Każdy włos się liczy. Pytania do dermatologa Należy stwierdzić występowanie wszystkich charakterystycznych objawów, np. świecy stearynowej, objaw Auspitza, Kobnera, objaw ostatniej łuski. Lekarz musi też określić typ choroby. Łuszczyca skóry głowy — leczenie Leczenie łuszczycy zależne jest od rodzaju choroby. Zwykle jednak na początku konieczne jest usunięcie łusek, natomiast w drugiej kolejności następuje hamowanie proliferacji. W przypadku niewielkich zmian, które nie zajmują więcej niż 5 proc. ciała, możliwe jest zastosowanie leków miejscowych. Jeśli jednak obszar chorobowy jest większy, należy wdrożyć zarówno terapię ogólnoustrojową, jak i miejscową. Podczas leczenia wykorzystuje się zwykle preparaty keratolityczne, dziegcie, glikokortykosteroidy lub analogi wit. D3. Oprócz tego zastosowanie znajduje fototerapia. Podczas kuracji pacjent wystawiany jest na działanie światła ultrafioletowego. Innym rozwiązaniem jest fotochemioterapia, jednak stosuje się ją jedynie w przypadku niewrażliwości schorzenia na inne metody. Czy zażywanie sterydów wpływa na stan cery? Leczenie często przebiega za pomocą leków immunosupresyjnych o bardzo silnym działaniu. Częstym wyborem jest cyklosporyna, która charakteryzuje się toksycznością i może być groźna dla zdrowia. Ten sposób również wykorzystywany jest jedynie przy ciężkim przebiegu choroby bądź w przypadku, gdy objawy nie ustępują. Możesz również sięgnąć po żel do mycia skóry ciała i głowy Dr Michaels, który łagodzi świąd i wspiera regenerację skóry. Jest dostępny na Medonet Market w atrakcyjnej cenie. Łuszczyca a dieta i styl życia Osoby zmagające z łuszczycą muszą szczególnie uważać na tryb życia, jaki prowadzą. Ma on bowiem wpływ na wyzwalanie remisję oraz jej przebieg. Głównymi czynnikami wyzwalającymi są alkohol i palenie tytoniu. Oprócz tego zmiany mogą wystąpić po przebyciu ostrej choroby bakteryjnej lub wirusowej. Dzieje się tak, ponieważ wszelkie infekcje osłabiają układ odpornościowy, a także powodują, iż nie może on odpowiednio zwalczać łuszczycy. Wystąpienie choroby bardzo często poprzedza też silny stres. Projekt Skóra - w czym specjalizuje się klinika? Łuszczyca skóry głowy to choroba, podczas której należy szczególnie zadbać o zbilansowane posiłki i właściwe nawodnienie. Warto skupić się na poprawie pracy wątroby, nerek, jelit oraz płuc, ponieważ to te narządy odpowiadają za prawidłowy metabolizm, a także działanie systemu immunologicznego. Chorzy nie powinni też spożywać żywności przetworzonej, czerwonych mięs ani alkoholu. Źródła łuszczyca problemy skórne choroby skóry pielęgnacja skóry Maść na łuszczycę - jakie składniki powinna zawierać? Czym kierować się podczas zakupu? Łuszczyca to przewlekła choroba o podłożu autoimmunologicznym, której dokładna przyczyna powstawania nie jest do tej pory znana. Podczas jej przebiegu występują... Marzena Maj Kosmetyki na łuszczycę - po jakie produkty sięgnąć? Łuszczyca to choroba, której nie da się całkowicie wyeliminować. Jednak należy pamiętać, że prawidłowo dobrane kosmetyki i pielęgnacja mają ogromne znaczenie dla... Marta Pawlak Łuszczyca paznokci - przyczyny, objawy, leczenie Łuszczyca paznokci to wstydliwy problem zdrowotny u wielu osób borykających się z innymi formami łuszczycy, bowiem występuje u około 50 proc. pacjentów z... Redakcja Medonet Świąd skóry - główne przyczyny. Grzybica, łuszczyca, choroby intymne Świąd może być objawem wielu schorzeń. Lekarze, jak i chorzy, zgodnie twierdzą, że permanentny świąd może być bardziej dokuczliwy niż ból. Zwykle świąd... Redakcja Medonet Jak leczyć łuszczycę? Przyczyny i objawy choroby skóry Darmowe, najlepsze terapie dostają tylko chorzy w zaawansowanym stadium. Po kilku miesiącach, gdy jest duża poprawa, to leczenie jest im odbierane. Choroba znów... Edyta Kolasińska-Bazan Skóra ujawnia ukryte problemy. Trądzik, wrzody, łuszczyca Piękna i zdrowa skóra to nie tylko zasługa genów i prawidłowego odżywiania. To także dowód zdrowia całego organizmu. Wiele chorób, szczególnie układu pokarmowego,... Leonard Loga Łojotokowe zapalenie skóry czy łuszczyca? Jak odróżnić łojotokowe zapalenie skóry od łuszczycy? Dr n. med. Iwona Kuczborska Łuszczyca - objawy, rozpoznanie, leczenie. Czy łuszczycą można się zarazić? Łuszczyca jest stosunkowo częstą chorobą (u ok. 2–3% rasy białej), a jej przyczyny są bardzo złożone. Poza uwarunkowaniem genetycznym odgrywają tu rolę... Jadwiga Bogdaszewska-Czabanowska

Zwykle pierwszym objawem egzemy jest silny rumień skóry. Następnie pojawiają się kolejno objawy choroby takie jak: pęcherzyki, wysięk, strupki i łuszczenie się naskórka. Zmianom skórnym może towarzyszyć świąd, jednakże nie w każdej jednostce chorobowej on występuje. Są różne rodzaje egzemy, a wśród nich warto wymienić:

błyszcząca skóra na nogach